தினமும் வேலை, குடும்ப பொறுப்புகள், சமூக சேவைகள் என சுழன்றாடும் வாழ்க்கையின் நடுவே, சிலர் மனதுக்குள்ளே பேசிக்கொள்ள முடியாத ஒரு வெறுமையை அனுபவிக்கிறார்கள். சமீபத்தில் ஒரு சமூக வலைதளக் குழுவில் பகிரப்பட்ட அனானிமஸ் பதிவு, இது போன்ற உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தியிருக்கிறது.
பதிவில், குடும்பத்தின் ஒழுங்கும், சமூகத்தில் நல்ல பெயரும் பெற்றவர் ஒருவர், தன்னுடைய தனிப்பட்ட தாம்பத்திய வாழ்க்கை குறித்த மனவேதனையை வெளிப்படுத்தியுள்ளார். "குழந்தைகள் பிறந்ததிலிருந்து, என் தேவைகளை தேவையில்லை என்பதுபோல் பார்த்துவிட்டார் என் வாழ்க்கைத்துணை," என அவர் குற்றம்சாட்டுகிறார்.
"சமூகத்தில் நான் ஹீரோ... ஆனா என் வாழ்க்கையில் ஜீரோ," என்ற வரிகள் அவருடைய மனச்சோர்வையும், ஏமாற்றத்தையும் உணர்த்துகின்றன.
இந்த பதிவை பலர் உணர்வோடு ஏற்றுக்கொண்டாலும், சிலர் இதை கள்~ளக்காதலுக்கான விலை உயர்த்தும் உரையாக கண்டுள்ளனர். நம் சமூகத்தில் “ஆண்கள் பசங்க” என்னும் தவறான நோக்கில், சிலர் தங்களது தாம்பத்திய பஞ்சத்தை, வெளியில் உறவு உருவாக்கி தீர்க்க முயல்கிறார்கள். இதுவே ஒரு புதிய கலாச்சாரமாக உருவெடுக்கக் கூடும் என்பது கவலையளிக்கிறது.
முக்கியமான கேள்வி:
ஒரு தம்பதியில் ஒருவரின் உணர்வுகள் பூர்த்தியாகவில்லை என்றால், அதை பேசிக்கொள்ள வேண்டியது யாருடைய பொறுப்பு? அந்தப் பேச்சுக்கான வாய்ப்பு வீட்டிலுள்ளவர்களுக்குள் உருவாகுகிறதா?
மனநல ஆலோசகர் திரு. க.ந. பாஸ்கரன் கூறுகிறார்:
“எதிர்பார்ப்பு, புரிதல், புரியவைக்கும் திறமை – இந்த மூன்றும் இல்லாமல் எந்தவொரு உறவும் நீடிக்க முடியாது. ஒருவருக்கு உள்ள தீவிர மனவலியை சிரித்துவிட்டு விடக்கூடாது.”
தீர்வு என்ன?
மனைவிக்கும், கணவனுக்கும் இடையே திறந்த உரையாடல்.
குடும்பத்தில் 'பாசம்' மட்டுமல்ல, 'இனிமை'யும் பாதுகாக்கப்படும் சூழ்நிலையை உருவாக்குதல்.
“தனிப்பட்ட விருப்பங்களை அடக்கிக்கொண்டு வாழ்கிறேன்” என்ற மனநிலை வரும்போது, அதன் பின்னணி காரணங்களை தெரிந்து கொள்வது.
இந்த பதிவின் உண்மை ஒன்றை எளிதில் மறுக்க முடியாது:
ஒரு ஆணின் சிரிப்பு, அவனுடைய சந்தோஷத்தின் அடையாளமல்ல – அது அவனுடைய வாழ்க்கையின் அமைதிக்கான போராட்டத்தின் ஓர் முகம்.
0 Comments